Bir Komşu Kızı Vardı..

     Lanet olası bilinç altım nasıl işliyor anlamıyorum. "Elin kızından sana ne Pire vara yoğa kızı hatırlayıp duruyosun" desemde dinlemiyor ki beni. Nasıl bir bilinçaltıysa artık kuş uçsa "o kız" geliyo aklıma. Şimdi size hikayesini anlatacağım ki belki rahatlarım bi daha aklıma gelmez.

     Adı Sevgi'di. Komşu kızıydı. Aynı okula gidiyorduk. O benden bir alt sınıfta okuyordu. Annesi çok küçükken vefat etmişti. Babası ayyaşın teki diye bahsediyolardı. Büyük abisi evliydi. Sevgi küçük abisiyle iki göz odalı bir evde kalıyordu. Saçları kısacıktı. Erkek gibi giyinir, sokak çocuklarıyla top koştururdu. Ben ilkokula gidiyordum, o da benden bir alt sınıftaydı. Annemin olmadığı bir gün evlerine gittik Sevgi'yle. Perişan haldelerdi ama yine de beni en iyi şekilde ağırlamıştı. İlk pudingi onların evinde yemiştim. Saatlerce oyun oynadık sıkılmadan. Ben evde yalnız olduğumuzu sanarken abisinin odada uyuduğunu öğrenince paniğe kapıldım. Çok çekingendim ama o anki korkum daha başkaydı. Sanki abisi odadan çıkıp boğazımı sıkıverecekmiş gibi gelmişti. Orda olmamdan rahatsızmış gibi. Alelacele evden koşar adım çıktık. Daha doğrusu ben Sevgi'yi peşimden sürükledim. Biraz da dışarda durup eve gittim. Bir daha Sevgi'yle hiç konuşmadık.

     Seneler sonra annem kötü bir haberle hatırlattı bana Sevgi'yi. " Pire sen Sevgi'yi tanıyor muydun?" Şaşırdım biraz. Daha önce ondan hiç bahsetmemiştik. "Evet" dedim "tanıyorum. Ne oldu?" Annemin sözleriyle dilimin tutulacağından habersizdim o an. " Sevgi hamileymiş." dedi. Bu haberi verdiğinde ben liseyi bitirmemiştim bile. O daha 16- 17 yaşlarındaydı. Üstelik evlendiğini de duymamıştım. "Babası belli değilmiş ama abisinin arkadaşı yapmış diyorlar. Günahı boynuna. Korkmuş söyleyememiş. Komşular karnı şişince farketmiş." Annem anlatmaya devam ediyordu ama ben gerisini duyamamıştım. O kadar çok etkilenmiştim ki elim ayağım titriyordu. Böyle şeyleri haberlerde duyardım anca. Tanıdığım bir insanın başına böyle berbat bir olay gelmesi beni sarsmıştı. "Benden küçüktü." diyebildim. O an aklımdan geçen tek şey oydu belkide. Benim başıma gelse kafayı yerdim heralde. Hayat ne kadar da acımazdı.

     O günden beri olur olmadık zamanlarda Sevgi gelir aklıma. Gördüğüm insanları ona benzettiğim olur. Dün de yine durup dururken aklıma geldi. Annem vardı yanımda ona sordum. "Sevgiye ne olmuş biliyo musun?" diye. "Kadın sığınma evine gitmiş diyolar" dedi. Daha 20 yaşında gençliğinin baharında bir kız. Hayatının en güzel günleri böyle mi geçecekti. " Peki ya çocuğa ne olmuş?" dedim. Sesim titriyordu ama annem anlamamıştı. "Onu da çocuk esirgeme kurumuna vermişler." dedi. Bir kez daha içim parçalandı. Doğuştan şanssız olmak böyle bir şeydi sanırım. "İnş iyi bir aile evlat edinir" diye geçirdim içimden.

Güzeller güzeli bir bebek canlandı gözümde. Rüyasında annesini görüyordu...